پشت شیشه ای مات
پنجره ای اشک می ریزد
و مردی که ،
به تصویر مبهم رفتنت
می خندد.

(داودشیرزادراد)

درختها بی هیچ خجالتی
پیش چشم پائیز
لخت می شوند
و من در رویای آغوشت
بر روی شاخه هایشان

تاب می خورم.

(داودشیرزادراد)

 من،

ناخدای پیر

  جان کلام رامی گیرم
شعرم خفه می شود
مرابه کیفر شاعری 
اعدام می کنند.

داوودشیرزادراد

 باچندنقطه چین 

ازقیداین شعر می گذرم
همه ی حرفها که زدنی نیست.

 تکرارتو

جریمه سختی است
می نویسم
هست 
دیده نمی شود.

داوودشیرزادراد